سابقه و هدف: غربالگری سرولوژیک رایج برای ویروس های هپاتیت منتقله از طریق خون، به طور چشمگیری خطر انتقال هپاتیت از راه خون را کاهش داده است. اگر خون تنها از نظر آنتی ژن سطحی ویروس هپاتیت (HBsAg) B آزمایش شود، در این صورت هپاتیت B مخفی می تواند منجر به ترخیص واحدهای خون حاوی ویروس به شبکه ذخیره خون شود. غربالگری خون از لحاظAnti-HBc ، آزمایش دیگری جهت تشخیص عفونت HBV می باشد. هدف از این مطالعه ارزیابی شیوع شاخص های عفونت HBV در اهداکنندگان خون HBsAg منفی است.مواد و روش ها: مطالعه انجام شده از نوع مقطعی بود. 2000 نمونه HBsAg منفی از مراکز انتقال خون تهران جمع آوری شدند. تمام نمونه های HBsAg منفی از نظر Anti-HBc با روش الایزا آزمایش شدند. سپس تمام نمونه های HBsAg منفی و Anti-HBc مثبت با روشی مشابه از جهت Anti-HBs آزمایش شدند. داده ها با روش آماری کای دو تجزیه و تحلیل شدند.یافته ها: 199 مورد از 2000 اهدا کننده HBsAg منفی (95/9% با فاصله اطمینان 24/12%-7.66%)،Anti-HBc  مثبت بودند. 199 نمونه Anti-HBc مثبت از نظر Anti-HBs آزمایش شدند که 149 مورد Anti-HBs مثبت (75% با فاصله اطمینان 5/85%-5/65%) شدند و در 102 نفر از این گروه (3/51% با فاصله اطمینان 2/58%-4/44%)، میزان Anti-HBs بالاتر از 100IU/ml بود.نتیجه گیری: در مطالعه ما شیوع Anti-HBc در افراد اهدا کننده HBsAg منفی بالا بود. در حالی که خون های Anti-HBc مثبت ممکن است منبع انتقال HBV باشند، به کارگیری رایج غربالگری Anti-HBc در کشور ما مقدور نمی باشد، چون به طور جدی منابع خون ما را محدود می نماید. بنابراین روش های حساس تر مثل آزمایش Mini Pool PCR بعد از تغلیظ ویروس جهت تشخیص HBV-DNA در حاملین مزمن HBV که HBsAg منفی هستند، ضروری است.

سابقه و هدف: رایج ترین مارکر مورد استفاده جهت تشخیص عفونت HBV در اهداکنندگان خون، غربالگری HBsAg است که عدم شناسایی آن، به عللی مانند دوره پنجره، موتاسیون در ژن S و یا کاهش ساخت این Ag، ممکن است در گیرندگان این فرآورده ها ایجاد بیماری نماید. از آن جایی که شیوع Anti-HBc در جمعیت ها با شیوع HBsAg متناسب است، بنابراین لازم است در مناطقی با شیوع بالای HBV، مطالعه هایی در زمینه ارزیابی شیوع Anti-HBc در اهداکنندگان خون، انجام شود. هدف از این مطالعه بررسی شیوع مارکرهای Anti-HBc و Anti-HBs در اهداکنندگان خون در سیستان و بلوچستان بود.مواد و روش ها: مطالعه انجام شده از نوع مقطعی بود. 1500 نمونه HBsAg منفی از پایگاه انتقال خون سیستان و بلوچستان جمع آوری و بر روی آن ها، آزمایش Anti-HBc و بر روی نمونه های Anti-HBc مثبت، آزمایش Anti-HBs با روش الایزا انجام شد. داده ها با روش آماری کای دو و نرم افزار 16 SPSS، تجزیه و تحلیل شدند.یافته ها: از 1500 اهداکننده HBsAg منفی، 144 مورد یعنی 9.6%، Anti-HBc مثبت بودند که 107 نفر (74.3%) از آن ها، تیتر ایمنی از Anti-HBs داشتند.نتیجه گیری: در این مطالعه شیوع Anti-HBc در اهداکنندگان خون در سیستان و بلوچستان بالا بود. با توجه به این که درصد بالایی از اهداکنندگان با سابقه، حاوی تیتر ایمن بودند و هم چنین نقش Anti-HBc می تواند جهت حذف موارد آلوده HBV و ارتقای سلامت خون به تشخیص HBV-DNA و عدم حضور Anti-HBs مرتبط باشد، حذف خون های Anti-HBc مثبت می تواند باعث محروم شدن آن ها جهت اهدای خون شود و ذخایر خونی را محدود نماید.

مقدمه: دگرگونی و تمایز سلول های B فعال شده به پلاسموسیت ها و همچنین، سلول های خاطره دار وابسته به پیام های حاصل از گیرنده سلول B می باشد. پیام های ناشی از گیرنده آنتی ژن و گیرنده های سیتوکاینی سطح سلول های B، سبب القای بروز عوامل رونوشت برداری خاصی می شوند که در نهایت این عوامل، تعیین کننده سرنوشت سلول B می باشند.روش ها: جداسازی سلول های تک هسته ای خون محیطی (Peripheral blood mononuclear cells یا PBMCs) با استفاده از گرادیان شیب غلظت و با استفاده از فایکول انجام گرفت و سپس، جداسازی سلول های B خالص با روش (Magnetic-activated cell sorting (MACS) انجام شد. در مرحله بعد، برای تحریک و تمایز سلول های B به پلاسمابلاست ها، این سلول ها در محیط (Roswell Park Memorial Institute1640 (RPMI1640 در حضور Purified Anti- human CD40 Antibody و Anti-IgM f (ab) ‘2 یا و Purified Anti-human CD40 Antibody و لیپوپلی ساکارید (Lipopolysaccharides یا LPS) کشت داده و سپس، پلاسمابلاست ها با استفاده از سه نشانگر CD38+، CD27+ و IgM- به روش فلوسایتومتری ارزیابی شد.یافته ها: در محیط In vitro، با تحریک دایمی لنفوسیت های B از طریق Cross-link کردن گیرنده آن ها (B cell receptor یا BCR) و تحریک با Anti-human CD40 Antibody و Anti-IgM f (ab) ‘2 و یا Anti-CD40 و LPS اغلب سلول های B زنده مانده بودند و حتی تمایز آن ها به رده دیگری از سلول های B (پلاسمابلاست های CD38+، CD27+ و IgM-) مشاهده شد. از نظر آماری، تفاوت معنی داری در بیان نشانگرهای پلاسمابلاستی در سطح سلول ها در هر دو حالت تحریکی مشاهده نشد.نتیجه گیری: سلول های B این توانایی را دارند که در شرایط کشت In vitro و تحریک با محرک های متفاوت، همانند محیط In vivo به رده سلولی پلاسمابلاست تمایز یابند. با این وجود، برای دستیابی به بهترین شرایط جهت تمایز سلول های B، عواملی نظیر ماهیت تحریک، مدت زمان تحریک و استفاده از محرک های متفاوت که نقش مهمی دارند، باید مد نظر قرار گیرند.

هدف. ناباروری یکی از مشکلات زندگی زوج هایی است که تمایل به بچه دار شدن دارند. علت درصد قابل ملاحظه ای از ناباروریها نامشخص است. آخرین و جدیدترین مطالعات بیانگر دخالت Anti TG، Anti TPO در ناباروری با علت نامشخص می باشد. در این مطالعه سعی شده است به بررسی این موضوع پرداخته شود.روش ها. این مطالعه توصیفی - تحلیلی که از دی ماه 1383 تا شهریور 1384 در مرکز مطالعات قلب و عروق اصفهان انجام شد 120 زن در دو گروه 60 نفره مورد بررسی قرار گرفتند. گروه اول زنان مبتلا به ناباروری بودند که علت ناباروری آنها مشخص نشده بود و گروه دوم زنان بارور طبیعی بودند. 5cc خون لخته از هر نفر گرفته شد و پس از جدا نمودن سرم آنها با استفاده از کیت آزمایشگاهی ORGENTEC ساخت کشور آلمان، سطح سرمی Anti TG، Anti TPO در آنها به روش ELISA تعیین گردید. در پایان نتایج با کمک آمار توصیفی و نرم افزاری SPSS و آزمون آماری t-test مقایسه گردیدند.نتایج. در زنان مبتلا به ناباروری %45 آنها Anti TG بیشتر از 75 IU/ml و %25 آنها در حد (50-75 IU/ml) Borderline و %30 آنها در حد نرمال )کمتر از (50 IU/ml قرار داشتند. %20 افراد از نظر سطح Anti TPO در حد بالا )بیشتر از (75 IU/ml و %80 در حد نرمال  )کمتر از (50 IU/ml قرار داشتند. در زنان با باروری طبیعی هیچکدام از آنها سطح اتوآنتی بادی در حد بالا نداشتند و %91.7 افراد سطح Anti TG نرمال و %95 افراد سطح Anti TPO نرمال داشتند. در مقایسه بین دو گروه تفاوت معنی داری بین سطح Anti TG، Anti TPO و ناباروری افراد وجود داشت (P<0.05).نتیجه گیری. نتایج مطالعه اخیر مشخص نمود که رابطه معنی دار بین سطح Anti TG و Anti TPO و ناباروری در زنان وجود دارد که با بعضی مطالعات انجام شده همخوانی دارد که می تواند در امر ناباروری دخیل باشد. لذا پیشنهاد می شود. برای کلیه زنان نابارور که علت بیماری آنها مشخص نشده است. این دو آنتی بادی در سرم اندازه گیری شود و در صورت بالا بودن آنها درمان لازم انجام گیرد.

زمینه و اهداف: ویروس های هپاتیت و ویروس نقص ایمنی انسان (HIV) شایع ترین عفونت های قابل انتقال از خون در کارکنان مراقبت های بهداشتی درمانی هستند. هدف از انجام این پژوهش تعیین شیوع آنتی بادی علیه ویروس های هپاتیت و ایدز در دندانپزشکان شهر قزوین بود.روش بررسی: جامعه مورد مطالعه کلیه دندانپزشکان شاغل در شهر قزوین بود که ضمن تکمیل پرسشنامه در ارایه نمونه خون همکاری نمودند. نمونه سرم در پایگاه انتقال خون قزوین به روش الیزا از نظر HBsAg، Anti-HBs و تعیین تیتر آن، Anti-HCV و Anti-HIV آزمایش شد. Anti-HCV و Anti-HIV مثبت به ترتیب با روش های (Recombinant Immunoblot Assay)RIBA و وسترن بلات (Western blot) تایید می شدند. اطلاعات با نرم افزار SPSS پردازش و تجزیه و تحلیل داده ها با آزمون مجذور کای انجام شد.یافته ها: از 77 نفر دندانپزشک شاغل 74 نفر (%96) با تکمیل پرسشنامه و ارایه نمونه خون همکاری نمودند. این گروه شامل 49 نفر (%63.6) دندانپزشک عمومی و 28 نفر (%36.4) متخصص بود. نتایج آزمایش های HBsAg، Anti-HCV و Anti-HIV منفی بود. 40 نفر (%83.3) دندانپزشک عمومی و 24 نفر (%92.3) متخصص دوز کامل واکسن هپاتیت (HBV)B را دریافت کرده بودند. دندانپزشکان عمومی بیش از 1.5 برابر متخصصین، مراجعه کننده مبتلا به هپاتیت داشتند. در مجموع 64 نفر (%86.5) دوره کامل واکسن را دریافت نموده اند. تیتر Anti-HBs در 8 نفر (%10.8) که همگی دندانپزشک عمومی بودند کمتر از 10 mIU/ml، در 12 نفر (%16.2) 10-100 mIU/ml، در 23 نفر 100-500 mIU/ml (%31.1) و در 31 نفر (%41.9) بیش از 500 mIU/ml بود. آزمایش آنتی بادی در 2 نفر دندانپزشک عمومی (%2.7) بدون سابقه واکسیناسیون مثبت بود (10-100 mIU/ml). بین تیتر آنتی بادی با تعداد دوز واکسن (P=0.04) و افزایش سطح تحصیلات (عمومی و متخصص) (P=0.03) رابطه معنی دار یافت شد.نتیجه گیری: نتایج Anti-HIV،Anti-HCV و HBs Ag منفی است. رعایت دوره کامل واکسن HBV و نیز تیتر Anti-HBs رضایت بخش است. اما، وجود آنتی بادی بدون سابقه واکسیناسیون از خطر مستمر عفونت HBV در دندانپزشکان و در واقع خطر پاتوژن های قابل انتقال از خون حکایت می کند. تیتر Anti-HBs با تعداد دوز واکسن و نیز افزایش سطح تحصیلات رابطه دارد. مراجعه بیشتر بیماران مبتلا به هپاتیت به دندانپزشکان عمومی، از مواجهه بیشتر این گروه با پاتوژن های قابل انتقال از خون حکایت می کند و تاکیدی است بر آموزش مداوم موازین کنترل عفونت و نظارت بر جامعه دندانپزشکی از طریق آزمایش پاتوژن های قابل انتقال از خون.

ایمونوگلوبولینها نیز مانند سایر پروتئینها در بعضی شرایط می توانند پایداری خود را از دست داده و به مولکولهای تجمع یافته محلول و یا غیرمحلول فاقد فعالیت بیولوژیک تبدیل گردند. هنگامی که این ایمونوگلوبولینها به عنوان فرآورده درمانی مورد استفاده قرار می گیرند، تشکیل تجمع مولکولی یا کاهش فعالیت بیولوژیک می تواند عواقب خطرناکی را به همراه داشته باشد. بنابراین تعیین ساختار شیمیایی محیط که باعث پایداری ایمونوگلوبولینها می شود، در صنایع داروسازی از اهمیت خاصی برخوردار است. هدف از انجام این مطالعه، دستیابی به فرمولاسیون Anti-D IgG به عنوان یک داروی تزریقی، با استفاده از بافرها و عوامل پایدار کننده متعدد بود. بنابراین بعد از تخلیص Anti-D IgG این پروتئین در مرحله اول در بافرهای مختلف شامل سیترات (pH=4.5)، استات (pH=5.5) و فسفات (pH=6.5,7.5) با مولاریته های 100Mm,50Mm,25Mm,10Mm فرموله شد. Anti-D IgG آماده شده در بافرهای فوق به مدت چهار ساعت در 57 درجه سانتیگراد قرار داده شد و سپس ترانسمیتازس در 580nm بررسی گردید. در بین بافرهای فوق Anti-D IgG در بافر استات با غلظت 10Mm دارای بالاترین پایداری بود. در مرحله بعد پایدارکننده های گلیسین، پلی سوربات 80 و مانیتول در غلظتهای مختلف به بافر استات ph=5.5، 10Mm حاوی Anti-D IgG اضافه شده و مانند مرحله قبل پایداری فرآورده در 57 درجه سانتیگراد به مدت 4 ساعت بررسی شد.در بین 16 فرمولاسیون تهیه شده، فرمولاسیون حاوی M0.3 گلیسین و 0.1% پلی سوربات 80 (v/v) و 7% مانیتول (w/v) دارای بالاترین پایداری برای Anti-D IgG بود. سپس پایداری این فرمولاسیون بر اساس فعالیت بیولوژیک Anti-D IgG مطابق استانداردهای فارماکوپه انگلستان بررسی شد. بر اساس نتایج به دست آمده، Anti-D IgG فرموله شده در شرایط فوق الذکر بعد از نگهداری به مدت 28 روز در 37 درجه سانتیگراد، فقط به میزان % 0.25±9.57 از فعالیت خود را (نسبت به مقدار اولیه) از دست می دهد. بنابراین می توان نتیجه گیری نمود که فرمولاسیون فوق می تواند جهت پایداریAnti-DIgGبه عنوان یک فرآورده داروئی تزریقی مورد استفاده قرار گیرد.

سابقه و هدف: در سال های اخیر برخی از کشورهای پیشرفته با استفاده از فن آوری NAT به طور قابل ملاحظه ای خطر انتقال بیماری های ویروسی را کم کرده اند. هدف از این مطالعه بررسی مولکولی HCV RNA در اهداکنندگان خون Anti-HCV منفی در مرکز انتقال خون اهواز بود.مواد و روش ها: در ایـن مطالعـه توصیفی ـ مقطعـی، تعــداد 8000 نمونه سرم از اهداکنندگانی که در آزمایش الایزای نسل سوم Anti-HCV منفی بودند، جمع آوری شد. از این نمونه ها مجموعه های 25 تایی تهیه و 320 مجموعه سرم آماده شد. روی کلیه مجموعه ها آزمایش HCV-RNA به روش RT-PCR انجام شد. حساسیت کیت برابر با IU/ml 200 بود.یافته ها: کلیه مجموعه های سرمی از نظر HCV RNA به روش RT-PCR منفی بودند. در طی این بررسی دو مورد از مجموعه های سرمی دارای باند بودند که با آزماش نمونه های سازنده این مجموعه ها، مورد مثبتی گزارش نشد. بنابراین این موارد به عنوان نتیجه مثبت کاذب تلقی شدند.نتیجه گیری: غربالگری عفونت HCV RNA با استفاده از مجموعه های 25 تایی به روش RT-PCR هم مفید و هم از نظر اقتصادی مقرون به صرفه می باشد. جهت کاهش خطا و جلوگیری از موارد مثبت کاذب در مطالعه تعداد زیادی از اهداکنندگان خون، روش های تمام اتوماتیک پیشنهاد می شود. با روش های تمام اتوماتیک میزان موارد غیر قابل قبول و نمونه های مثبت کاذب به شدت کاهش می یابد.

سابقه و هدف : حدود 5-3% جمعیت ایران حامل ویروس هپاتیت B می باشند که از این میان 15% دچار هپاتیت مزمن و مستعد ابتلا به سیروز و سرطان اولیه کبدی هستند. به دلیل نبودن درمان دارویی، موثرترین راه کنترل بیماری، واکسیناسیون با واکسن هپاتیت B است. به منظور پاسخ به اینکه ایمنی حاصل از واکسیناسیون کامل تا چه زمانی دوام داشته و آیا نیازی به واکسن یادآور وجود دارد، مطالعه ای جهت ارزیابی وضعیت ایمنی کادر درمانی بیمارستان کودکان امیرکلا انجام شد.مواد و روشها: این مطالعه مقطعی روی 153 نفر از پرسنل بیمارستان کودکان امیرکلا انجام شد. ابتدا پرسشنامه ای حاوی اطلاعات در مورد متغیرهای مورد بررسی تکمیل شد. سپس مقدار ml4 خون در شرایط مناسب از افراد مورد مطالعه گرفته شد و با استفاده از کیت Radim (روش ELISA) تیتر Anti-HBS و وضعیت Anti-HBC و HBSAg مورد بررسی قرار گرفت. داده های مطالعه توسط نرم افزار آماری SPSS و با استفاده از تستهای آماری Chi-square، one-way ANOVA مورد آنالیز قرار گرفتند. یافته ها: از 150 نفری که پرسشنامه را تکمیل نمودند، 132 نفر (88%) بر علیه هپاتیت B واکسینه شده بودند و 18 نفر (12%) سابقه تزریق واکسن نداشته اند. 6 مورد از نمونه  ها بعلت Anti-HBC مثبت از مطالعه حذف شدند. میانگین سنی افراد مورد مطالعه 8.3±28.5 سال بود و بطور متوسط 2±83.8 دوز واکسن دریافت کرده بودند. مدت سپری شده از آخرین واکسیناسیون 1.98±3.9 سال بوده است با در نظر گرفتن 10=Anti-HBS بعنوان سطح محافظ، در 68.6% افراد مصونیت لازم برعلیه هپاتیت B وجود داشته است و متوسط تیتر Anti-HBS برابر39.3±263.9 بوده است. نتیجه گیری : براساس نتایج مطالعه و با توجه به اینکه کاهش بقا ایمنی در 31.4% پرسنل بعد از سه دوز واکسن دیده شد پیشنهاد می شود، ابتدا دو تا سه ماه بعد از واکسیناسیون سطح Anti-HBS چک گردد، سپس به طور دوره ای سطح Anti-HBS افراد مصون، کنترل شود (بعد از 7-5 سال) تا در صورت افت تیتر Anti-HBS به زیر سطح محافظ (کمتر از 10 mIu/ml) واکسن یادآور تزریق گردد.

عفونت با ویروس هپاتیت B از مشکلات عمده بهداشتی در جهان است و تنها راه مطمئن برای جلوگیری از ابتلای به این بیماری، واکسیناسیون می باشد. این مطالعه به منظور بررسی سطح ایمنی 5 سال بعد از واکسیناسیون هپاتیت B و در کودکان انجام شده است. تعداد 242 کودک 6 ساله بدو ورود به دبستان که در سال اول تولد واکسینه شده بودند، انتخاب و سطح سرمی آنتی بادی ضد آنتی ژن سطحی ویروس هپاتیت B در آنها بررسی شد. نتایج بدست آمده نشان داد که در 79 نفر (32.6 درصد) بعد از گذشت 6-5 سال سطح آنتی بادی کمتر از حد محافظت کننده علیه بیماری هپاتیت B است.